امضا پایان می بخشد.با آن که چیزی از نام را با خود یدک می کشد و نام همیشه خود شروع است.به نام خدا هم که شروع کنیم شروع به نام خود کرده ایم.چرا که خدا هیچ کس جز خود ما نیست.هیچ بزرگ ما.درون ما.هیچی که درون خود ماست.هیچ ما در ما.به نام ما یا به نام او فرقی نمی کند در هر حال آغازی را با خود تا پایان متن می بریم. --------- درون من دو شخص جاریست:منی که امضا می کنم و مایی که می خوانیم و به وقت خواندن سه نفر شده ایم.  از کتاب:من گذشته : امضا یدالله رویایی – انتشارات کاروان در ترجمه دست کاری کرده ام

La signature termine toujours. Bien qu'elle ait quelque chose du nom en elle, et que le nom soit toujours commencement. Même si nous commençons au nom de Dieu, nous commençons au nom de nous-même. Car Dieu n'est rien d'autre que nous-même. Notre grand rien. En nous. un rien qui est  en nous, le rien en nous. Son nom à Lui ou nom de nous, nous menons une notion de commencement avec nous jusqu'à la fin du texte. -------- Dans ma personne il y a deux personnes; L'une singulière qui signe, l'autre plurielle qui lit, et au moment de la lecture nous sommes trois. De livre:Le passe en je signature Par: Yadoliah ROYAЇ

سخنانی از ژاک پرور "شعر،همچون یک رویا است آن چه خیال می کنی آن چه می خواهی و آن چه که گاهی خودش ناخواسته می آید" --------- "پدر مقدس که در آسمان ها هستی همان جا بمان !"

Citations de Jacques Prévert "La poésie, c’est ce qu’on rêve, ce qu’on imagine, ce qu’on désire et ce qui arrive, souvent." --------- "Notre Père qui êtes aux cieux Restez-y !"

ویکتور هوگو تعمقات (1856) ترجمه:سیب گاززده فردا، از طلوع آفتاب،به هنگامی که رفیق همیشگی روشن شود من خواهم رفت.نگاه کن،می دانم که منتظرم هستی. من از فراز جنگل و کوه گذر خواهم کرد، زیاد از تو دور نخواهم ماند. من از چشمانی که بر افکارم زل زده اند گذر خواهم کرد، بی آن که بیرون را بنگرم،بی آن که حتا صدایی بشنوم، تنها،ناشناس،با کمری خمیده و دستانی در هم خسته و برای من روز چون شب خواهد شد. من به آن گِرد طلائی که عصرگاه غروب می کند نگاه نخواهم کرد، و نه حتا به بادبان هایی که در دوردست بسوی هارفلور پایین می آیند. و آن گاه که برسم،بر روی قبرت دسته ای گل راج دانه سبز و خلنگ خواهم گذاشت.

Victor Hugo Les contemplations (1856) Demain, dés l'aube, à l'heure où blanchit la compagne, Je partirai .Vois-tu ,je sais que tu m'attends. J'irai par la forêt ,j'irai par la montagne, Je ne puis demeurer loin de toi plus longtemps. Je marcherai les yeux fixés sur mes pensées, Sans rien voir au dehors , sans entendre aucun bruits, Seul,inconnu, le dos courbé , les mains croisées, Triste ,et le jour pour moi sera comme la nuit. Je ne regarderai ni l'or du soir qui tombe, Ni les voiles au loin descendant vers Harfleur. Et quand j'arriverai , je mettrai sur ta tombe Un bouquet de houx vert et de bruyère en fleur.